Ben Ömer HALİSDEMİR’im. Vatan aşığı bir astsubaydım. O gece komutanım aradı. - Ömer, hainler oraya geliyor. Özel Kuvvetleri ele geçirecekler. Ben gelene kadar o makam senindir. Yalnız unutma Ömer’im. Bu işin sonunda şehadette var, bize hakkını helal et. Benim için vatan namustu. Vatan elden giderse, geriye ne kalırdı! Bir an bile tereddüt etmeden: - Baş üstüne komutanım hakkım sizlere ve bu vatana helal olsun. Siz de helal ediniz! Diyerek telefonu kapattım. Sonra hainler geldi. - Burası artık bizimdir. Makamı teslim almaya geldik. Komutanıma verdiğim sözü tutarak silahıma sarıldım ve baş haini alnından vurdum. Darbeciler tarafından şehit edildim. Geriye iki çocuk bıraktım. Çocuklarım ve bu aziz vatan size emanettir. Eğer benden sonra vatanınıza kast etmek isteyen olursa, sakın ha namusunuzu çiğnetmeyiniz.

Ben Yasin. 22 yaşındaydım. Hukuk bölümünü bitirip vatan sevdalısı bir avukat olacaktım. İzin vermediler. O karanlık gecede Genel Kurmay Başkanlığı önünde hainlerin helikopterden açtığı ateşle şehit oldum.



Ben Abdullah. Daha 15’imdeydim. Hani türküde diyor ya “Hey 15’li” diye. Çanakkale’de şehit olan 15’lik yiğitleri duyunca ürperirdim hep. Ne mutlu bana! Bende onlardan biriyim artık. O gece babamla birlikteydim. Başımdan vurularak şehit edildim. Duydum ki babam da şehit olmuş. Babacığım! Yine mi beraberiz?

46 yaşındaydım. Atatürk havalimanının darbeciler tarafından işgal edildiği haberini alır almaz. ”Anne ben gidiyorum, vatan elden gidiyor” diyerek hızla Atatürk Havalimanı’na doğru yürümeye başladım. Ancak Esenler Dörtyol civarında cuntacıların halkın üzerine sürdüğü bir tankın altında kalarak şehit oldum. Çocuklarım ve vatanım sizlere emanet.